Artists: Khiew Huey Chian (Singapore), Richard Streitmatter-Tran (Vietnam), Be Takerng Pattanopas (Thailand), Toi Ungkavatanapong (Thailand)

I exhibited the video, Dongkuk

"Prana: Art, Light, Space is an exhibition of visual art that explores relationships between light and spce. Prana is an ancient Brahmin term for breath, understood as an animating force with spiritual connotations. The term can be related to the Greek origin of the word pneumatic, meaning soul or life-force, and has varaition in the notion of the ethereal. Prana: Art, Light, Space examines the immaterial, the resonances of that which can be felt but not grasped.

In our purported age of globalization, claims for trans-national influence and exchange form a pre-eminent context for considering contemporary art practices. These claims necessarily produce their opposite: an intensification of critical questions about cultural integrity and national identity. Prana: Art Light Space acknowledges the impact of this divisiveness without seekign to resolve differences or tensions. The artists on show evoke manifold cultural contexts and histories through the diminished sense of gravity, suggestions of the infinite and implications of meditative states.

Toi Ungakavatanapong employs light as a ground to explore the physical affects of color. Richard Streitmatter-Tran's mesmeric film of flickering neon captures the compulsive beauty of the seemingly arbitrary and insignificant occurence. Be Takerng Pattanopas creates the illusion of solid form, reflecting ancient sculptural canons in Southeast Asia, while Khiew Huey Chian's installation dances between the perceptual and experimental dimensions of presence and absence."

- Brian Curtin (Curator)

--

คิว ฮุย เชียน
เถกิง พัฒโนภาษ
ริชาร์ด สไตรท์แมทเตอร์-ตรัน
นพไชย อังควัฒนะพงษ์
curated โดย ดร. ไบรอัน เคอร์ติน

ณ หอศิลปวิทยนิทรรศน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
16 ส.ค. – 8 ต.ค. 2550
พิธีเปิด วันพฤหัสบดีที่ 16 ส.ค. 2550 เวลา 18.00 น.

PRANA ปราณ: Art, Light, Space เป็นนิทรรศการศิลปะว่าด้วยสัมพันธภาพระหว่าง แสง กับ space. ชื่อ ‘ปราณ’ ของนิทรรศการนี้ มาจากคำโบราณของพราหมณ์ที่กินความลุ่มลึกหลากหลายได้ตั้งแต่ ‘ลมหายใจ’ ไปจนถึง ‘พลังแห่งชีวิต’ ซึ่งมีนัยพินิจทางจิตวิญญาณ ทั้งอาจมีนิรุกติสัมพันธ์กับ pneumatic ซึ่งเบ่งออกจากคำกรีกโบราณ pneuma อันแปลได้คล้ายกันว่า อากาศ, วิญญาณ หรือ พลังแห่งชีวิต. นอกจากนี้ ปราณ ยังอาจมีนัยเนื่องกับคำอื่นอีก เช่น ethereal ซึ่งหมายถึง เบาบาง จับต้องไม่ได้ หรือ เหนือโลก. PRANA ปราณ: Art, Light, Space มุ่งสำรวจสภาวะอันไร้วัตถุสภาพ (immaterial); ภาพสะท้อนของสภาวะที่อาจรู้สึกได้ แต่ไร้สิ่งใดให้จับต้อง.

ในยุคเรานี้ที่มักโมเมกันว่าเป็นยุคโลกาภิวัตน์, หลายคนก็เหมาเอาว่า ที่เรารับอิทธิพลและแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมข้ามชาติกันจ้าละหวั่นนั่นแหละ ที่เป็นบริบทให้เราพินิจศิลปะร่วมสมัยได้ชัดเจนแจ่มแจ๋ว. ยิ่งโมเมกันอย่างนี้ก็ยิ่งยั่วให้หลายคนวิเคราะห์เจาะลึกลงไปว่า “แล้วจุดยืนกับอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรม(ของใคร)จะเหลือหรือ?” PRANA ปราณ: Art, Light, Space ทำได้เพียงพยักเพยิดว่าแนวคิดที่ต่างสุดโต่ง ยังต้องดำรงร่วมกันอยู่ แต่ไม่ยอมรับหน้าที่ลดแรงตึงเครียดต่างขั้ว. ศิลปินทั้งสี่ จะเผยให้เราเห็นบริบททางวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์อันมีหลากมุมหลายมิติ โดยสร้างศิลปะให้เรารู้สึกราวกับว่าแรงโน้มถ่วงเลือนหายไป, ส่อนัยสู่สภาพไร้ที่สิ้นสุด และ สภาวะจิตอันหยุดนิ่งดิ่งในภวังค์.

นพไชย อังควัฒนะพงษ์ (ไทย) ใช้แสงทดลองสร้างสีสันอันอาจรับรู้ได้ด้วยกายสัมผัส. ริชาร์ด สเตรทแมทเทอร์-ตรัน (อเมริกัน-เวียดนาม) เสนอภาพยนตร์บันทึกแสงนีออนกระพริบ - ภาพดาษดื่นที่ดูคล้ายไร้ความหมาย แต่ตรึงตาตรึงใจ. เถกิง พัฒโนภาษ (ไทย) สร้างภาพลวงจากความกลวง, งานใหม่ที่หยั่งรากลงในปฏิมาวิถีของเอเชียอาคเนย์โบราณ. และ คิว ฮุย เชียน(สิงคโปร์) สร้าง installation ที่จะพลิกผันประสบการณ์ให้เรารับรู้ ระหว่าง สิ่งที่ดำรงอยู่ กับ สิ่งที่เว้นหายไป.